Dit is het tweede deel van ons reisverslag naar Zuid-Afrika, het eerste deel kan je hier lezen.

Dag 8 : Santa Lucia
Santa Lucia is een kunstmatig aangelegd stadje dat vooral gekend is door de grote aanwezigheid van nijlpaarden. Deze op het eerste zicht goedaardige loebassen, zijn echter de grootste veroorzakers van menselijke sterfgevallen. Ze worden snel agressief, en duizend kilo hou je natuurlijk niet zomaar tegen. Santa Lucia is nogal toeristisch, maar op een aangename manier. We bezoeken het Santa Lucia park, waar weeral een hoop dieren te bezichtigen zijn (een soort groen Krugerpark in het klein), maar Cape Vidal biedt weinig meer dan de aanblik van een doodnormale kamping. Niet getreurd, het strand wenkt, en met een minimum aan menselijke aanwezigheid, lijkt het of we het ganse strand voor ons alleen hebben. Het zand bevat heel wat mineralen, en dat zorgt voor een mooi zwart kleurtje. Oppassen geblazen met de Afrikaanse zon : deze staat 's middags loodrecht boven ons hoofd en bezorgt ons een leuk kreeftenkleurtje. 's Avonds merken we in de tuin van het hotel Avalone Guesthouse een stekelvarken op.

Dag 9 : Durban
We rijden door naar Umhlanga Rocks, een badstadje aan de rand van Durban. Durban Is de derde grootste stad van Zuid-Afrika, en is de grootste havenstad van het land. Dat straalt echter uit op de rest van de industriele stad, die na de natuur van St Lucia weinig meer biedt dan de stank van riolen en uitlaatgassen. Ook een pest zijn de parkeerwachters. Het lijken een soort stadwachters die opduiken van zodra je je auto parkeert. Ze doen alsof ze je wagen bewaken tijdens je afwezigheid, maar da's nergens voor nodig, en eigenlijk zijn het vermomde bedelaars, die in blanke toeristen een ideale melkkoe zien.
Gelukkig is er nog uShaka Ocean World, een soort Afrikaans Sea World dat een imposante reeks aquariums tentoonstelt in een nagebouwd scheepswrak. Ook de zeehonden- en dolfijnenshows zijn uitstekend voedsel voor ons innerlijke kind.
We logeren in The Sylvan Grove Guesthouse, een B&B die ons een riante kamer en ditto ontbijt voorschotelt. 's Avonds eten we in de Butcher Boys, die ons heerlijk malse & supergrote biefstukken voorschotelt.

Dag 10 en 11 : Wild Coast
De Wild Coast is een groot stuk ongerepte natuur tussen Port Edwards en Port Elisabeth. Maar deze ongereptheid heeft dan ook zijn nadelen : de wegen in de Transkei streek zijn zowaar erger dan in Swaziland; bulten en diepe putten, overstekend vee, kronkelige baantjes en veel vrachtverkeer maken de rit levensgevaarlijk. Maar het ergste staat ons nog te wachten : het laatste stuk naar de Mbotyi Lodge is een 20km verharde zandweg vol putten en bulten, die eigenlijk enkel voor een 4x4 geschikt is. We doen er bijna anderhalf uur over om de lodge te bereiken, waar we enigszins verfrommeld uitstappen. Een tweede teleurstelling wacht ons : geen luxueuze lodge a la Mohlabetsi, maar een reeks muffe blokhutten. Ook de keuken is Engels, dus abominabel naar Zuid-Afrikaanse normen.

De dag erna is het weer uiterst wisselvallig : daarom besluiten we om onze horse hiking niet vast te leggen voor de namiddag (cancellation fees apply), en de ganse dag te vullen met het uitgebreide aanbod aan wandelingen. Maar hier speelt het weer spelbreker : in de voormiddag jaagt de regen ons na een uur terug naar de lodge. In de namiddag laten we ons niet doen door de regen, maar uiteindelijk geven onze regenjassen het op, en moeten we, verkleumd en nat tot op ons ondergoed, terug naar de lodge keren. Het zal drie dagen duren om de kleren terug droog te krijgen...

Dag 12 en 13: Grahamstown en Addo National Park
Een lange autorit wacht ons; 550 km lijkt niet zoveel naar Belgische normen, maar de Zuid-Afrikaanse wegen maken er een autorit van 8h van... We komen toe in Grahamstown, een universiteitsstad.
We logeren in The Cock House, een 200 jaar oud herenhuis dat er op het eerste zicht wat versleten uitziet aan de buitenkant, maar de kamer is uiterst groot, en we hebben een leuke veranda. Daarenboven heeft de Cock House een excellente keuken, waar je voor een prikje lekker kan eten. Het kan zich beroemen op enkele bekende gasten, want ook Nelson Mandela heeft hier ooit de nacht doorgebracht.

De dag erna wandelen we nog even door Grahamstown. Deze voormalige garnizoensstad doet nog steeds uiterst westers aan met zijn mooie Victoriaanse huizen, maar momenteel wonen de blanken er voornamelijk in een (getto)kluitje rond de universiteit.

Op naar Addo Elephant national park. Dit kleine natuurreservaat is vooral bekend voor zijn olifanten populatie. Het voordeel van het park is dat het een grote hoeveelheid verscheidenheid aan dieren herbergt. Je moet dus wel heel weinig geluk hebben om geen dieren te verschalken. In de kleine 4 uur die wij er in doorbrengen zien we onder andere zo'n 40tal olifanten, enkele buffels en struisvogels, en zelfs een lynx die zich in de struiken probeert te verstoppen.

Het hotel is de Oyster Bay Lodge. Het bevindt zich helaas aan het uiteinde van een 25km verschrikkelijke gravel road, waar we terug anderhalf uur over moeten doen. Balend arriveren we in het hotel, dat gelukkig een luxeresort blijkt te zijn. Helaas is de dag erna nogal wisselend bewolkt, en staat er een hevige wind. Niet meteen strandweer dus. We laten het niet aan ons hart komen, en kiezen enkele leuke wandelingen uit het ruime gamma. Op het strand blijkt Oyster Bay zijn naam niet gestolen te hebben : het ligt vol met kleurrijke oesterschelpen. Bij terugkeer in de lodge is een nieuwe gast gearriveerd : een kleine gewonde penguin zit wat verdwaast aan de rand van het zwembad. Hij zal later terug uitgezet worden, maar indien hij niet snel zal genezen, lijkt zijn lot bezegeld...

De keuken in de lodge blijkt Engels met een twist te zijn. Ook de cocktails worden door de zwarte barman soms raar bereid : mijn gin-and-tonic blijkt een mengsel van gin, spuitwater en komkommerschijfjes te zijn ! Ah, enkel een toerist die daarom maalt...

Het vervolg kan je in het laatste deel verderlezen...

Even more Ubuntu trouble : during the upgrade to Karmic, my wife wanted to check her email, switched to another user, and thereby forced the half-upgraded X-server to crash. Wonderfully, the upgrade process kept continuing, but off course I had to kill the ucf dialog processes the upgrade displays at the end of the upgrade. My Grub config and printer definitions were foobarred, but worse off all, my NVidia desktop experience was pure hell : X is slow as a dog, and using Firefox feels like steering a 1000 ton cargo vessel.

It is painfully to track the reason of the lag : upgrading to the latest NVidia drivers didn't solved anything (and removed half of my KDE setup), and reverting to an older Linux kernel gave the same experience. Even ditching NVidia, and using the nv driver seems also slowing the system down. Trying different options in the xorg.conf file was futile (disabling AGP solves *something*), but I'm still in the dark about the true reason of the performance drain, and even worse, there's no solution in sight. From the logs, it seems that 3D is b0rken, but why & how is still unclear.

(II) NVIDIA(0): NVIDIA 3D Acceleration Architecture Initialized
(==) NVIDIA(0): Disabling shared memory pixmaps
(II) NVIDIA(0): Using the NVIDIA 2D acceleration architecture

Sigh...

Update : downgraded to nvidia-glx-173. Much better now !

Onze recentste – en het moet gezegd zijn, onze meest avontuurlijke - vakantie voerde ons naar Zuid-Afrika. Zuid-Afrika is een interessant land, en om meer dan één reden. De laatste 20 jaar heeft het zichzelf moeten omvormen van een regime dat van apartheid zijn kenmerk maakte, naar een volledig gemengd democratisch stelsel, en dit allemaal zonder bloedvergieten. Voeg daarbij een schitterende natuur met verschillende grote wildparken, en heerlijk eten en drinken, en dat maakt Zuid-Afrika een ideaal vakantieland.

We boekten deze reis bij Africa Tours, een dochteronderneming van AussieTours waar we onze reis naar Australie mee boekten. Zoals gewoonlijk is de documentatie perfect : een globale wegenkaart van Zuid-Afrika, een beschrijving per dag wat er te beleven valt, en bij aankomst ontvangen we nog een pakket met gedetailleerde wegenkaarten, info over alle hotels, en een uitgebreide wegbeschrijving, die een GPS zogoed als onnodig maakt. Daarnaast vind je een adapter voor de Zuid-Afrikaanse stopcontacten terug.

Dag 1 : Gauteng
Gewapend met 2 fototoestellen, een videocamera en een verrekijker komen we aan in Johannesburg. In de laatste instantie besloten we om Jo'burg niet te bezoeken, maar dat betekent wel recht vanuit het vliegtuig in de auto, waar ons een rit van 380 km wacht, op weg naar Sabie aan de rand van de Blyde Rivier canyon. Vanuit de Avis parking kom je recht op de autostrade uit. Gezien de wirwar van mogelijke richtingen, en in afwachting van een fix op de GPS, besluit ik me even op de pechtstrook te zetten om het overvloedige kaartmateriaal te bekijken.

Geen goed idee, want nog geen 1 minuut later zie ik ineens een politiewagen achter me stoppen. Een zwarte politieagent stapt uit, en vraagt me in pure Hollywood stijl naar mijn papieren. Gezien de norse toon, en uitlatingen a la "You're in big trouble, I'm going to have to fine you." en "This is my country and I make the laws here." vrees ik dat we met een corrupte flik te maken hebben. Ik speel de verwarde toerist, en dat blijkt te helpen : ik krijg zowaar een begeleiding naar de goede autostrade, en kom er met een lange preek over de gevaren van stilstaan langs Afrikaanse wegen vanaf. Oef !

In Zuid-Afrika rijdt men links. Al vlug leer je de lokale rijgewoontes : als je ingehaald wordt, rij je iets meer links, deels op de pechstrook om de inhalende auto wat meer manoevreerruimte te geven. Als dank zet het inhalende voertuig zijn 4 richtingsaanwijzers even op.
De wegen zelf zijn zeer slecht onderhouden, en daarom is 's nachts rijden absoluut af te raden. Daarenboven is het hier al donker vanaf 18h, bij lange stukken te rijden betekent dat dus vroeg opstaan !

Dag 2 : Blyde Rivier Canyon
Overnachten doen we in Bohms Zeederberg, tussen Sabie en Hazyview. Enigszins versleten chalets met heimwee naar een groots Duits koloniaal verleden, maar het moet gezegd : lekkerder dan in Zeederberg hebben we nergens gegeten !

De derde dag rijden we door naar de Blyde Rivier canyon. De samenvloeiing van de Byde Rivier met de Treurrivier creert een uitzonderlijk natuurfenomeen, waarbij het water bekkens erodeert in de zandsteen. De drie rondavels zijn dan weer geerodeerde bergen die op 3 Xhosa hutjes lijken. In de canyon zijn een heleboel watervallen te bezichtigen.
Pilgrims Rest is een gerestaureerd mijnstadje, maar dit blijkt een tourist trap te zijn : veel toeristen en prullaria verkopers, en bij terugkeer bij de auto worden we verplicht om 40 Rand te betalen voor het ongevraagd wassen van onze auto. Als afsluiter rijden we door naar de Echo Caves.

Dag 3, 4, en 5 : Kruger Park
Op dag 4 rijden we door naar Mohlabetsi, een lodge in Balule National Park, aan de rand van Kruger park. We komen in de namiddag aan, worden prompt verwelkomd met een middagmaal, en kunnen zo mee met onze eerste game drive, waarbij we in een jeep meerijden in de savanne op zoek naar The Big Five. Giraffen, olifanten, buffels en impala's kruisen ons pad. We zien zowaar een leeuwin met 2 schattige pups.
De dag erna is volledig gewijd aan game drives en uitrusten aan het zwembad.

Wie naar Krugerpark wilt, vertrekt beter zo vroeg mogelijk. De snelheidslimiet van 50 km/h zorgt ervoor dat je niet echt lange afstanden kan doen, zeker als je regelmatig wilt stoppen om de dieren te bezichtigen. Wie pas tegen de middag vertrekt, rijdt beter het park binnen via de Kruger gate, en niet via de Orpen gate : in het park mag je nl niet meer rijden na 18h, anders riskeer je een boete. Kruger park is zowaar nog spectaculairder dan Balule National Park : giraffen, aapjes en olifanten wandelen zo rond onze auto. De snelheidslimiet van 50 km/h is hier echt niet overdreven !
Niet alle dieren zijn even opgezet met de verschillende voertuigen die hun pad kruisen : zo keert een olifant die voor onze auto de weg oversteekt, zich plots om en begint met groot misbaar zich terug naar onze auto te begeven. We vergeten prompt de snelheidlimiet, en rijden plankgas verder. We logeren in Berg-en-Dal restcamp, een kampeerplaats middenin KrugerPark.

Dag 6 en 7: Swaziland
Vooraleer de tocht naar Swaziland aan te vatten, besluiten we nog even rond te rijden in Krugerpark. Vooral aan de drinkplaats RenosterPan blijkt er veel beweging te zijn, op voorwaarde dat je een kwartiertje geduld hebt.

Swaziland wordt het Zwitserland van Afrika genoemd, maar is niet echt autovriendelijk. In de meeste wegen vind je diepe gaten, dus opletten geblazen. Ook de steeds wisselende maximumsnelheid is irritant. We overnachten in The Forresters Arms, een hotel geleid door een vriendelijke Engelse dame. Bij aankomst in de late namiddag bestellen we prompt sandwiches en een gin-and-tonic. 's Avonds krijgen we een imposant 6-gangen menu voorgeschoteld.

De dag erna volgen we op aanraden van onze gastvrouw de scenic route MR18, en bezoeken we Mantenga, het Swazi Cultural Village. De inkomprijs van 150 Rand per persoon valt nogal duur uit voor de rondleiding in het Xhosa dorp en de Mantenga watervallen, die je maar vanuit de verte kan bezichtigen, maar de velvet monkees en de traditionele dansen, waarop de zwarte toeschouwers mee uit de bol gaan, maken weer veel goed.

Het vervolg kan je in deel 2 lezen.

Aardbeving gevoeld, maar u bent niet zeker ? Check out de website van seismologie.be, waar u de recentste aardbevingen & hun impact in Belgie kan nakijken.

Never apply last-minute-changes. I noticed an update for my eeePC based Intel card in Jaunty, minutes before I would take it with me on a one month journey. Great, I thought, a performance update. The update, however, removed the Intel card definition from HAL, thereby forcing my Intel video card to a 800x600 VGA display. Not fun if you're one month in the bush, where internet is something SF-alike.
It took me up to Cape Town, where I enjoyed the marvels again of broadband, and got my 1024x768 resolution again.